Het is met name deze sociale functie van eten die naar voren komt in film zelf. Met vrienden of je geliefde eerst genieten van een gezellige maaltijd, om je daarna onder te laten dompelen in een meeslepend verhaal, is gewoon lekker. Film en eten laten zich mede hierom goed combineren. En die dan vervolgens het liefst nabespreken onder het genot van een drankje, toch nog samen aan tafel (oké, of aan de bar). Hoewel goede gesprekken of luidruchtige grappen aan een eettafel beduidend beter gedijen dan in een donkere bioscoopzaal, is er niets leukers dan een volle zaal vol mensen die gezamenlijk muisstil onder de indruk zijn of hikkend van het lachen dezelfde film beleven. Wat film en eten met elkaar gemeen hebben, is dat zij een sociaal bindmiddel zijn. Film is ontspanning, vermaak, kunst, kitsch, visuele verleiding, en een avondje uit. Hoewel ik er overigens van overtuigd ben dat film door vele mensen als een eerste levensbehoefte wordt beschouwd. Waarom kijken we naar films? De nood om films te kijken is stukken minder hoog, voor zover bekend is niemand ooit gestorven aan een gebrek aan film. We eten ook omdat we, je zou het bijna vergeten, simpelweg dood gaan als we niet eten. We eten om iets te vieren, om elkaar na lange tijd weer te zien en te spreken, om elkaar de culinaire loef af te steken of te verleiden, om aan een familieverplichting te voldoen, om simpelweg te genieten of om een kritische restaurantrecensie te schrijven: allemaal eten. Perfecte, onlosmakelijke combinatie.Waarom eten we? Omdat we honger hebben. Zonneklaar: wat het Food Film Festival betreft zijn eten en film een
Peper en zout, donder en bliksem, Nick en Simon, eten en film.